*zomer '10: Brugge - Rome - Brugge

Hieronder vindt u een kort verslag van de fietstocht die ik samen met Jelle Lecomte ondernam.

Na vorig jaar naar Santiago de Compostela gefietst te hebben, kwam het plan om opnieuw een tocht te ondernemen. Deze keer zou het wel verder, langer en spannender moeten worden. Toen we een blik op de atlas wierpen, viel ons oog op Italië. We wisten dat er een fietsroute naar Rome liep dus dat kwam goed uit. Er was slechts één probleem: het was maar 2200km. Toen kwam ik met het idee om ook terug te fietsen. Na enkele berekeningen bleek het ongeveer 5000km en dat stond me wel aan! Op die manier hadden we ook geen vliegtuig of trein die we moesten halen. De tocht was ook niet gepland qua overnachtingen en we leefden van dag tot dag. Complete vrijheid dus.

En dan was het zover. 1 Juli. Na een lange examenperiode konden we aan ons avontuur beginnen. Eindelijk waren we weg en we werden pas thuis verwacht binnen 7 weken.

Eerst gingen we in de richting van de Oostkantons om dan helemaal door Duitsland naar Oostenrijk te fietsen, daar gingen we de Alpen over en via Firenze kwamen we in Rome toe. De terugreis ging dan via de prachtige rotskust richting Frankrijk om via de Mont Ventoux, het Rhônedal en Luxemburg terug in België te geraken. 

Op voorhand hadden we voorgenomen om zoveel mogelijk bij mensen thuis te kamperen en dat lukte zeer goed! Eerst en vooral waren we verbaasd door de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Duitsers; we vonden dan ook zeer gemakkelijk gratis slaapplaats en meermaals hadden we een interessante babbel, werden onze kleren gewassen en konden we een douche nemen. Die gastvrijheid veranderde echter in Italië. We merkten al snel dat de Italianen zeer argwanend en teruggetrokken zijn. Als noodoplossing moesten we dan af en toe wildkamperen, maar we vonden toch ook nog vriendelijke mensen wat ons de kracht gaf om voort te gaan.
In de meedogenloze Apennijnen werd onze conditie getest met eindeloze klimmen, maar deze speelden zich af in het prachtige landschap van Toscane. Iets wat de inspanning doet vergeten en alleen maar voldoening in de plaats geeft.
Na 22 dagen kwamen we in Rome aan met 2377km en na 3 dagen de Eeuwige Stad bewonderd te hebben kon de terugreis beginnen.


Het duurde niet lang voor we de Tyrrheense zee konden aanschouwen en we volgden die kust ongeveer tot aan de Franse grens. De rotskust gecombineerd met de Alpen zorgde ervoor dat dit één van de mooiste delen van de reis was. Door het mooie weer sliepen we hier onder de blote hemel wat hele mooie slaapplaatsen opleverde.

In Frankrijk kozen we dus voor het binnenland, weg van alle badtoeristen. We maakten onze eigen route via de Mont Ventoux. De beklimming werd ons extra moeilijk gemaakt door een stevige mistral op kop. Voor mij was het een moment om boven mezelf uit te stijgen, om te zien wat ik in me heb. Het gaf een machtig en overweldigend gevoel boven te komen en we kregen veel respect van coureurs. Daarna werd het landschap langzaam eentoniger en werd het fietsen om thuis te geraken. En hoe kan het ook anders: toen we België naderden begon het te regenen en dat duurde bijna tot onze thuiskomst. Toen was het de kunst om gastvrije mensen te vinden die ons een plaatsje in de garage konden geven, zodat we tenminste droog zaten en terug wat konden opwarmen. Eenmaal bracht een asielopvangcentrum van het Rode Kruis ook oplossing.

Het gevoel om thuis te komen na 50dagen en 4860km gefietst te hebben, is onbeschrijfelijk. Misschien kan ik het beschrijven als een onoverwinnelijk gevoel: we vertrokken thuis, “veroverden” een groot deel van West-Europa, deden ongelooflijke ervaringen op én kwamen heelhuids terug thuis. Verhalen werden dan ook uitgewisseld, foto’s en video’s getoond, een barbecue werd gegeven en we konden terug genieten van ons eigen bed!

Het was ook aanpassen. We hadden tijdens de reis namelijk een zeer eenvoudige levensstijl ontwikkeld: we reisden low budget (€8.4/dag) wat betekende dat er weinig extraatjes waren, de luxe van een hotel of camping hadden we niet. Ik had me tijdens de reis voorgenomen deze levensstijl zoveel mogelijk door te trekken naar nu en naar later; en dat lukt best goed. Ik besef nu echt de waarde van al het materiële. Eenvoudige, vanzelfsprekende dingen als een bed worden op zo’n tocht zeer zeldzaam en eenmaal terug thuis lijkt alles wel de hemel op aarde.
Het was ook raar om plots die absolute vrijheid niet meer te hebben. Gewoon de ontwikkelde routine van elke dag viel weg. Plots was het gedaan om elke dag in een andere omgeving te zijn. De onwetendheid van elke dag gaf me geen eng gevoel, juist een zalig gevoel. Elke dag bracht wel een verrassing met zich mee, gedragen door het toeval.

We leefden in harmonie met de natuur, op de grond, wasten ons in de rivier, in het meer of in de zee. We waren er ook van afhankelijk als fietser; denk maar aan tegenwind, hitte en regen. Ik kreeg daardoor ook een eindeloos respect voor Moeder Aarde, iets wat volgens mij enkel mogelijk is door te reizen en de schoonheid traag in je op te nemen. De natuur is ook een zeer grote stimulans en kan echt kracht geven om te blijven gaan, om telkens nieuwe streken te ontdekken en te ervaren.

Een ander element waar ik zeer veel aan overgehouden heb, zijn de ontmoetingen met de mensen. Ik zag veel verschillende levensstijlen, beroepen en gezinssituaties en weet nu beter wat ik wil en niet wil. Vele van deze ontmoetingen waren zeer verrijkend en ik hou nu nog steeds contact met hen.

Achteraf kunnen we dus zeker spreken van een zeer geslaagd avontuur. Deze reis heeft uiteraard een zeer diepe indruk op me nagelaten. Ik wil de wereld ontdekken, stukje voor stukje. En ik ben zeker dat ik ooit rond geraak. Nieuwe horizonten lonken reeds…