Xin Jow, Vietnam

Na de recordrit bleek Hanoi een goed rustplaats, maar veel meer ook niet. Erg veel viel er niet te zien in de chaotische stad, al maakte dat laatste het soms wel spannend. De Fransen lieten nog een kathedraal achter waardoor ik me even niet in Zuidoostazie voelde. Het stokbrood hielp ook daarbij, al heb ik er geen woord Frans gesproken.

Na het mooie noorden werd de rit richting Halong bay een teleurstelling: veel verkeer, plat en rechtdoor. Het regenweer hielp daar niet echt bij al bleef de gastvrijheid gelukkig wel. Ik blijf bij een vissersfamilie en er staat telkens heerlijke gefrituurde vis op het menu. Mooi om te zien hoe het leven en overleven nog verbonden is met de natuur.

Ik vertrok de volgende ochtend in de regen, maar het eerste zicht op de Pacifische Oceaan lonkte. Nog nooit zag ik zoveel toeristen als in Halong Bay. Als brave hondjes volgen ze de gids. Ik slaag er niet in mee te volgen/ een ticket te bemachtigen. De plaatselijke bevolking probeert me brol te verkopen en louche mannen een ticket voor 20 dollar. Gelukkig informeert iemand me over de ferry die op een ander schiereiland vertrekt en me naar Cat Ba eiland voert voor 2 dollar. In de haven zie ik slechts twee andere reizigers die aan wat mannen UNO proberen uit te leggen. Ik geraak bevriend met Chelsea en Wade en ze willen me meenemen om te gaan rotsklimmen.

Ik huur de speciale schoentjes en een klimgordel en op een gehuurde scooter cruisen we over het prachtige eiland. Toch eerst maar eens goed kijken hoe zij het doen. Ondertussen bevestigen ze ook een touw waardoor ik niet kan vallen. Bij de eerste poging moet een 5A route eraan geloven en al snel ontdek ik een nieuwe sport.

Eenmaal terug aan wal ging het nog een tijd door de ietwat saaie vlakte en het bleef nog steeds niet droog. Het deed me enorm hard denken aan de Vlaamse Polders en iets deed me verlangen om deze rit dan ook daar te doen. Opnieuw deden de ontmoetingen met de mensen me herleven.

Na 1 volledige dag de kustroute gevolgd te hebben, had ik daar genoeg van en via wat omzwervingen geraakte ik op de Ho Chi Minh Highway. Een groter contrast tussen twee wegen heb ik nog niet vaak gezien. Via een normale 2-vaksbaan rol ik door het lichtglooiende landschap dat met zijn wolken vaak magisch aanvoelt. Overal wordt in sneltempo de rijst opnieuw geplant, waardoor de velden van een grote, horizontale spiegel opnieuw in een groen tapijt veranderen. De vrouwen beschermen zichzelf tegen de zon met de typische ronde hoed in de vorm van een kegel. De mensen zijn veel hartelijker dan langs de kustroute en tonen opnieuw grote interesse. Als ik een pauze neem, word ik al snel ergens binnen geroepen en met enkele woordjes Vietnamees win ik wat sympathie in. Met dat laatste moet ik wel wat opletten, want die ene keer wilden ze me aan hun dochter koppelen. Het hele gebeuren was best schattig.

Mijn plan was om nog een 300-tal km verder de HCM highway te volgen, maar toen ik op een splitsing zag dat het slechts 50 km was tot Laos besloot ik van die dag naar Laos te rijden. Die vrijheid van even te beslissen naar welk land ik die dag ga, zal ik toch missen als ik terug ben.

Zo gezegd, zo gedaan al werd ik toch nog wat vertraagd door een 25 km klim naar de grens. Het visum kreeg ik aan de grens in mijn paspoort gekleefd en zo geraakte ik in extremis nog in LAOS die avond. 

Klik hier om naar het fotoalbum te gaan