Pakse - Bangkok: een trilogie

Pakse -  Bangkok

Het ziekenhuisbezoek werd nog een avontuur op zich en ik voelde me al stukken beter tegen dat ik een 2^e bloedtest kon verzilveren. Ik kon na een paar dagen terug goed eten en zo werden alle reserves terug aangevuld. Ik heb nu wel mijn lesje geleerd om niet te low-budget te reizen en meer extratjes te kopen. Na een paar maand van Spartaanse levensstijl waren de reserves opgeraakt en dat zal ik nu niet er laten gebeuren.

Het voelde echt goed om terug te kunnen fietsen, want zo een paar dagen niets doen is toch echt niets voor mij. Ik zat al snel op de 13 die me helemaal naar de grens met Cambodia bracht. Deze keer geen rotsblokken en zandbanken te ontwijken, want het was perfect asfalt.

Tijdens de lunch (waarbij ik nog in een karaoke belandde waar iedereen reeds zat was) passeerde er een andere fietser en ik haalde hem na een tijd nog in. Het bleek Yglia, een 33-jarige Rus, te zijn die in Beijing begonnen was. We gingen beiden in dezelfde richting dus reden we samen. Hij had een iets trager tempo, maar dat was eigenlijk wel goed om niet te snel van stapel te lopen. ’s Avonds kampeerden we en ik maakte nog een kampvuur. 

We planden de volgende dag een bezoek aan “4000 Islands”. We namen de ferry naar Khong eiland en merkten dat het niet anders was dan het vaste land. We reden naar het zuiden, namen een duik in de Mekong en geraakten tegen de avond met de motorboot nog terug. Ik sliep verschrikkelijk slecht en ontdekte dat er een klein gaatje in het grondzeil van de tent zat waardoor honderden mieren zich een weg hadden gebaand. Na de veldslag ging het een pak beter.

Dan was het tijd voor een nieuw land: Cambodia. De grensovergang verliep vlekkeloos en ik kreeg het visum opnieuw “on arrival”. Wel moesten er allerlei extra dollars betaald worden voor de stempel en dergelijke, maar ook dat is typisch Zuidoost-Azie.

De eerste km’s verliepen door een wat eentonig gebied waar de grote ontbossing reeds opviel. De sterke tegenwind vertraagde ons wat en Yglia wou niet samenfietsen, omdat hij dan niet voldoende afgekoeld werd door de wind. Ach ja, we geraakten in Stung Treng en bleven in een guest house.

Dan wou ik kleinere wegen opzoeken en niet via de hoofdbaan naar Siem Reap fietsen. We gingen elk onze weg en ik was blij om opnieuw alleen op pad te zijn. Ik nam de ferry over de Mekong en het asfalt verdween. Gelukkig bolde het echt wel goed. Er was amper verkeer en het ging opnieuw tussen de kleine dorpjes. Op sommige plaatsen was men een 4-vaks, onverharde baan aan het bouwen. Dit werd gedaan door Shanghai Construction Company. De chauffeurs waren duidelijk Chinees, want al toeteredend en aan hoge vaart eisten ze hun positie op de weg op. Wel waren de bazen erg vriendelijk en kreeg ik water, pepsi en koeken toegestoken. Echt wel super als de zon zo brandt. Na een kleine 130 km zocht ik me een plaatsje en maakte een kampvuur. Ik geraakte zo stilaan verslaafd aan het wildkamperen.

Ik werd opnieuw wat ziek en besliste dan maar van in Preah Vihear te rusten. Na een dag kon ik terug verder en ik kwam nu wel echt dichtbij Siem Reap en de Angkor tempels. Voor de verandering bleef ik nog eens bij mensen. Ze gaven me heerlijk eten, maar begonnen wel het vlees in het midden van de nacht in stukken te hakken...

Het was nog een 60-tal km tot Siem Reap en de volgende dag stond er een bezoek van de wereldbekende tempels op het programma. Ik had geen idee wat ik te zien zou krijgen en werd echt wel omvergeblazen. Na een rondje van een goede 40 km had ik de tempels rond Angkor gezien.

Dan richting het volgende land: Thailand. Na een lange dag tegen de wind vechten geraakte ik op 20 km van de grens. Ik ontmoette nog 2 mede-fietsers waarvan ik David uit Melbourne binnen een aantal maanden nog eens zie. Zo heb ik ondertussen in elke grote stad in Australie een adres.

Ik vroeg of ik kon kamperen bij een aantal mensen, maar ze waren wat bang voor de politie. Uiteindelijk kwam er een agent en ik kon in hun hut blijven. Ik zette de binnentent op tegen de muggen.

Zo geraakte ik al snel aan de grens en met de Belgische nationaliteit had ik zelfs geen visum nodig. Ik kreeg gratis een stempel waarmee ik 15 dagen in het land kan blijven.  Alhoewel de wind me opnieuw wat afremde, geraakte ik aan de 160 km tegen de avond. Mijn benen voelden zich nog kiplekker en ik besloot van nog eens zot te doen: in 1 ruk naar Bangkok rijden, 130 km verder.  Ik gaf een ridicule hoeveelheid geld uit aan eten en kwam in stukken van 40 km telkens dichter bij mijn doel. Zo zonder koplamp moest ik wel echt geconcentreerd blijven en de tijd ging dan ook traag voorbij. Tegen 1u geraakte ik dan in de stad, maar het kostte me er nog eens 2 om het jeugdhotel te bereiken. Er was niemand in de receptie, maar gelukkig was de deur open en ik sliep een paar uur op de grond. Niet echt ideaal na zo’n inspanning en de volgende dag was ik dan ook echt moe. Na een een goede nachtrust was ik opnieuw de oude. 290 km dus in 1 rit. Dat is hetzelfde als van Brugge naar Luxemburg rijden, in 1 dag, met de fiets! Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet. Misschien blijf ik jullie verbazen, maar ik verbaas dan toch vooral mezelf.

Ik ging naar een IT supercenter, het Panthip plaza, om er een kleine netbook aan te schaffen.
Na een halve dag liep ik buiten met de Acer Aspire One D270. Wel staan er allerlei rare kronkels (lees: het Thaise alfabet) op het toetsenbord, maar dat vind ik een mooi souvenir.

Nu moet ik in 11 dagen in Malaysia zien te geraken en ondertussen moet ik natuurlijk nog van de stranden genieten.   

Wouter

Klik hier om naar het fotoalbum te gaan