murgab - kashgar: sneeuwpret ( deel 2 )

Normaalgezien zou de sneeuwruimer na 30 minuten passeren en konden we verder. Niet dus.

Ik bleef slapen in een hotelletje waar nog een 20-tal gestrande chauffeurs verbleven. 's Ochtends kreeg ik te horen dat ik nog 3 dagen ging moeten wachten om door te kunnen. Ik bedacht me dat ik met een visum dat 5 dagen verlopen was een groot probleem zou hebben aan de grens. Ik zou dan maar naar de hoofdstad Bishkek liften wat 1000 km verder was om mijn visum te verlengen. De weg was echter ook gesloten en ik moest van Osh naar Bishkek een vliegtuig nemen. Dat alles zou me rond de 150 dollar kosten en dan moest ik mijn reeds verlopen visum ook nog kunnen verlengen...  Wel zou ik dan terug geld kunnen afhalen. Dan bedacht ik me dat als ik 150 dollar aan de grens gaf ze er zeker geen probleem van zouden maken en me door zouden laten. Dan moest ik enkel nog naar de eerste stad, Osh, liften om geld af te halen.

Ik ging wat wandelen en ontmoette nog 2 andere reizigers, een Duitser en Nieuw-Zeelander, die ook vast waren komen te zitten door de sneeuw.  Dit was een hele opluchting want nu had ik tenminste iemand om mee te praten. Ook kon ik geld van hen lenen waardoor ik niet naar Osh moest liften.

Plots passeerde de sneeuwruimer en alle chauffeurs sprongen in hun vrachtwagens. Wij met hen mee en we geraakten op hetzelfde punt van de vorige dag. De chauffeur zei dat we moesten draaien en terugkeren, maar we bleven een hele lange tijd daar wachten. Plots passeerde een goede pick-up en we mochten mee. Het meeste problemen hadden we om alle gestrande en gekantelde vrachtwagens te passeren.

We geraakten aan de grens en waren net op tijd om nog door de controle te gaan. Ik was eens benieuwd wat ze met mijn visum gingen doen. Ze belden wat rond, ik moest een halfuurtje wachten in een kleine ruimte en dat was het! Ik kreeg een 2 november stempel op mijn 31 oktober visum.

Tegen dat we aan de Chinese grens waren, was die gesloten, maar met wat smeken lieten ze ons toch door. In de terminal werden allerlei camera's opgesteld "voor onze veiligheid". We kregen warm water en allerlei propaganda foto's werden genomen. Naar verluidt om te bewijzen dat ze hard werkten. Een Russische reiziger die we onderweg nog tegenkwamen was op pelgrimstocht naar India. Hij geloofde in Hare Krishna en vertrouwde op zijn religie om hem zonder Chinees visum China binnen te krijgen. Aan de grens werd hij echter teruggefloten en moest terug naar Bishkek om een visum. Een goed voorbeeld van te veel vertrouwen (of hoe moet ik het noemen) te hebben in religie. We lieten ons paspoort achter en Abraham, de meest sympathieke douanier ooit, nam ons mee naar een restaurant en later naar een hotel. We kregen een heerlijke pastamaaltijd voorgeschoteld voor iets meer dan een euro en ik wist direct dat het eten veel beter ging zijn dan in Centraal Azie.

De volgende dag passeerden we de officiele controle en sprongen daarna op een truck richting Kashgar. De weg was niet van de beste kwaliteit en pas tegen de avond kwamen we 250 km verder in Kashgar aan. Ik was erg opgelucht en blij dat ik uit de miserie was.

Cornelius, de Duitser, wees ons de weg naar het jeugdhotel en eenmaal binnen herkende ik direct de fietsen van Frank en Franka, een Duits koppel dat ik aan de Oezbeekse ambassade had ontmoet. Wat tof om hen hier terug te zien!

In Kashgar ondertussen de blog bijgewerkt, genoten van het fantastische eten, Charlotte terug op punt gesteld, met zowat heel de familie geskypet,...

Vandaag (7/11) is ook het offerfeest en Kashgar heeft de grootste moskee van China. Duizenden gelovigen verzamelden voor de aanbidding en het was erg indrukwekkend. Toen we terugliepen zagen we hier en daar een schaap met de keel overgesneden en ze hadden er geen probleem mee dat we toekeken. Voor hen heel normaal, voor mij erg interessant om te zien.

Nu blijf ik hier nog een 2-tal dagen hopend om mijn Engelse vrienden van Khorog terug te zien. Ik ben eens benieuwd of de weg nog altijd zo moeilijk is. Ook moet ik nog een artikel schrijven voor de rubriek "reizigers onderweg" voor de reiskrant van Wegwijzer.

Craig, de Nieuw-Zeelander, fietst ook door de Taklamakan woestijn, maar vertrekt morgen al. Misschien haal ik hem nog in. Ik weet nu ook mijn route door China: eerst de zuidelijke weg door de Taklamakan om dan wat naar het noorden te trekken om het meest Westelijke deel van de Chinese muur te zien. Dat is zoiets uit de lagere school dat ik altijd al heb willen zien, maar ik wist niet dat het zo ver Westelijk liep. De paar honderd km extra neem ik er dan ook graag bij. Daarna gaat het richting Lanzhou om dan via een Westelijke weg naar Chengdu te fietsen. Die komt in de buurt van het gesloten Tibet, maar de regio is even Tibetaans al Tibet zelf. Dan richting Kunming om misschien een Vietnamees visum aan te vragen. Later genieten van de prachtige rijstterrassen in het zuiden om dan Zuidoost-Azie te betreden. Dit alles zal me zeker nog 7 weken kosten aangezien mijn visum binnen 7 weken verloopt. Als het niet nodig is, wil ik die niet verlengen. Het is ongeveer 6500 km dus dat wordt wat krap.

En daarmee gezegd zijnde is de volledige blog na lang werken geupdatet! Doordat vele websites gecensureerd zijn, is nog wat tijd nodig om de foto's bij jullie te krijgen. Met wat geduld zullen de albums op picasa aangevuld worden.

Een volgend bericht mogen jullie verwachten nadat ik de Taklamakan doorkruist heb binnen een goede 2 weken.

Link naar de foto's 

https://picasaweb.google.com/115597905185250279296/DushanbeKhorog