Bangkok – Ban Laem
Bangkok – Ban Laem
Waar ik verbleef in Bangkok zat het overvol met toeristen en dit stemde mijn gemoed al wat minder positief aangezien ik vaak niet kan aanzien hoe ze met de plaatselijke bevolking –en bedelaars in het bijzonder- omgaan. Ze zijn zelfs te gierig om een cent te geven terwijl ze een belachelijke hoeveelheid geld uitgeven aan feesten en drinken. Nooit eerder zag ik zoveel dakloze mensen. Jonge gezinnen, oude vrouwen en mannen, jongens van mijn leeftijd. Het was in feite hoogtijd om terug zuidwaarts te trekken. ’s Ochtends reed ik dan nog wat rond om de stad te bezoeken en toen ik moest betalen om een foto te nemen vanop een pier kon Bangkok helemaal de pot op.
Na een goed uur fietsen was ik uit de stad en geraakte ik op de nummer 4 die helemaal naar het zuiden loopt. Het landschap was erg mooi, maar spijtig genoeg kreeg ik daar slechts af en toe iets van te zien. Er was geen alternatief en de motivatie zakte dan ook wat. Niet echt ideaal met een 15-dagen visum dat me verplichtte om goed op te schieten. Ik slaagde er echter niet in om puur te fietsen om km’s te doen. Ik besloot dan ook om gewoon te doen waar ik zin in had en dan zou ik wel zien waar ik uitkwam. De zee was vaak veel te aanlokkelijk en ik zette Charlotte graag even aan de kant om een duik te nemen.
Ik kreeg een mailtje van Faye, een Franse, die ik rond Angkor wat en in Bangkok ontmoet had. Ze was op het eiland Koh Phangan en nodigde me uit om er ook naartoe te gaan. Door het wat trager aan te doen, leek het dat ik er echter niet meer zou geraken. 70 km voor Chumphon laste ik dan definitief het plan af, maar dat was buiten de rekening van 4 supervriendelijke mensen die me boven op een bergje opwachten. Ze boden me een lift aan naar Chumphon waar ik nog een nachtferry kon nemen naar Koh Tao. Vandaar ging het dan naar Koh Phangan. Het eiland was redelijk toeristisch, maar daar stoorde ik me deze keer niet aan. Het deed deugd om eens niets te doen, te luisteren naar de interessante verhalen van Faye en de warmste winter ooit (+30 graden) te beleven.
We wandelden over de berg naar Bottle Beach dat enkel te voet of met de boot te bereiken was. Faye nam de boot terug en ik teste de conditie eens door terug te lopen. Waar ik het meest tevreden van was, was dat ik geen last had van mijn knieen. Na alle problemen toch een geruststelling dat er niets ernstigs mee aan de hand is.
Ik geraakte tegen de avond van de volgende dag nog terug op het vasteland en vond erg vriendelijke mensen die me binnenhaalden toen het begon te gieten.
Volgens de kaart kon ik de kust volgen naar Sichon, maar dat bleek toch wat anders toen de weg eindigde tegen de rotsen. Ik reed zo 40 km om, maar wat ik te zien zou krijgen, maakte het waard. Toen ik een goede plaats zocht om een foto te nemen van een riviertje kwam ik vast te zitten in een spinnenweb. Ik keek naar boven en zag een zwart-gele spin van wel 10 cm. Toch even schrikken...
Eenmaal terug op de 401 kreeg ik nog een serieuze douche, maar ik wou toch dichtbij Nakhon Si Thammarat geraken.
Bij het zoeken van een slaapplaats kwam ik bij een homestay terecht en wat er vervolgens zou gebeuren is een ander verhaal.
Wouter