"Off the beaten track" in Laos

Over de grens vond ik een slaapplaats in een oude schuur. De volgende ochtend was ik vroeg op weg naar de 1e stad, Lax Sao, om er wat te rusten. De weg was adembenemd en een eerste impressie werd opgemaakt van Laos. Het viel me op dat de mensen een pak armer waren dan in Vietnam. Ze leven in erg simpele, zelfgebouwde, houten hutten die soms niet erg stevig op hun poten staan. Ik word wat minder hartelijk gegroet dan in Vietnam, maar de mensen zijn opnieuw erg vriendelijk.

In Lax Sao vind ik geen internet en het wordt dan een goede rustdag. Ik kuier nog door de markt en sla wat voorraad in want ik plan om "off the beaten track" te gaan in Laos. Blijkbaar ben ik niet de enige die zo denkt in het toch wel toeristische land, want ik kruis erg veel mensen die een rondje doen op een gehuurde scooter. De weg trilde mijn triceps zowat naar diggelen en dit was nog een grote verbindingsweg. Ik zat er een klein beetje mee in wat er met de wegkwaliteit zo gebeuren eenmaal ik die richting Sepon zou verlaten.

Ik vind fantastische, gastvrije mensen die avond en kan me -zoals altijd- wassen met een schep en een emmer koud water. Zo moet ik me niet schamen als we ons rond het eten op de grond zetten door de geur die van de voeten opstijgt... Ik merk dat de Laotianen veel meer moeite doen om lekker eten te bereiden. Samen met sticky rice worden de energiebanken opnieuw aangevuld. In de ochtend kan ik dan wel niet vroeg vertrekken, maar ik leer dan gewoon wat Laotiaans wat tegen nu best goed lukt. Elke keer als ik iemand tegenkom die wat Engels praat, zet ik Charlotte een uurtje aan de kant om wat nieuwe woorden en zinnen te vertalen.

De weg tussen Mahaxai en Sepon blijkt niet door de Chinezen gebouwd te zijn, maar ik geraak toch nog goed vooruit. Ik kan ergens onder een huis slapen en kan op erg veel bekijks rekenen van de kinderen van de omringende huizen. Een paar motorrijders passeren me nog tijdens de dag, maar geraken niet veel sneller vooruit dan mij. Elke ochtend kon ik op wat regen rekenen waardoor de wegen in een plakkend modderpad veranderden. Het liefst van al zou het me op dezelfde plaats houden en een uitschuiver was onvermijdelijk.

Ik besluit na Sepon niet de bergweg naar Salavan te nemen, maar een vlakkere variant want de versnellingen begonnen wat vierkant te werken. Na Phin gaat het dan over een goed bollend, onverhard pad door een natuurpark tot aan een rivier waar geen brug was. Via een kleine ferry geraak ik aan de overkant en daar verdwijnt de weg zowat. Het wordt een zandpad, maar ik geraak toch van het ene dorp in het ander. Na een tijdje verdwijnen de dorpen echter en ben ik op de zon aangewezen om de richting te gokken op de vele splitsingen. Af en toe kom ik nog iemand tegen die me de weg naar Salavan kan tonen. Op 1 van die splitsingen stuift een slang nog voor me uit. Het beest was een metertje lang, maar ik verschoot me een bult! 

Later verdwijnt de weg dan definitief en wordt het ploeteren en daveren door de modder, zandbanken en rotsen. Elke 500 m was er een rivieroversteek waarbij ik telkens van de fiets moest en erg veel moeite moest doen om Charlotte terug boven te krijgen. Als dat nog niet genoeg is moet ik ook nog eens overhangende bamboe proberen te vermijden. Wat eerst erg plezant was, werd al gauw een marteling en het verlangen om in het volgende dorp te geraken was torenhoog. Tegen de avond passeer ik drie mannen die in de rivier kikkers aan het kuisen zijn. Ik dacht dat ik terug in de beschaving was, maar dat was vals alarm. Ik kampeerde die avond in the middle of nowhere en hoopte dat ik snel in een dorp zat. Ik had die avond geen honger en at niet. Er scheelde duidelijk iets.

Ik had geluk: na 3 km zit in het volgende dorp. Vele kinderen en moeders die me zien afkomen beginnen te gillen en lopen weg om zich te verbergen achter een boom of de eerste man. Ze zien een monster op twee wielen afkomen. Het was voor me erg duidelijk: hier is nog nooit eerder een buitenlander geweest. Misschien ben ik wel de eerste om de weg tussen Phin en Salavan te fietsen. In het dorp lopen vele kinderen en vrouwen halfnaakt en er is geen elektriciteit. Er is wel een dokter die me wat onderzoekt, maar zo niet direct iets kan vaststellen. Hij geeft me een pakje medicijnen mee, maar ik stopte toch al snel met die te nemen. Ik probeer tot Salavan te geraken, maar na elke 10 km moet ik me ergens zetten om een hele tijd uit te rusten. Gelukkig vind ik een lift die me terug op het asfalt brengt en later nemen andere mensen me mee tot de stad. Bij hen kan ik die nacht ook blijven en 's avonds houden ze een groot diner. Ik kon niet echt meegenieten, want de eetlust was er nog altijd niet. Ze zorgden er nog voor dat ik zeker een busticket naar Pakse kon aanschaffen en wilden me 5euro toe stoppen. Ik vond het erg ontroerend. Mijn geld was bijna op door de dokter in het dorp te betalen en ik aanvaarde de helft. Later bracht ik het geld nog terug, want het ticktet bleek goedkoper te zijn. 

Ondertussen ben ik hier nu al twee dagen en vandaag stond een ziekenhuisbezoek op het programma. Als ik 10 km fiets dan voelt het als ik er 250 doe en de spieren beginnen bij de kleinste klim te verzuren en de recuperatie duurt veel langer. Na 7 maand en 16.000 km fietsen weet ik dat er iets scheelt dus als de dokter het dan ook op de amfetamines steekt die ik zogezegd genomen heb en de marihuana die ik gerookt heb, kan ik er niet mee lachen. Ook zei hij dat ik een erg slecht hart heb, omdat het in rust slechts 50 slagen per minuut slaat. Die diagnose sloeg ik snel in de wind en ik vroeg voor een bloedanalyse. Morgen weet ik meer...

Klik hier om naar het fotoalbum te gaan