Khorog - Murgab: in hogere sferen.

Telkens na een rustdag moet ik terug wat op gang komen en door wat maagproblemen werd dat alleen maar vergroot. 10 km na Khorog was er controle van de GBAO permit, ofwel de toelating om in de autonome Pamir regio te reizen. Die had ik wel, maar de twee delen na Khorog namelijk Badachshan en Murgab waren niet vermeld. "Problem!" luidde het. Ik probeerde er onderuit te komen met te zeggen dat ik geen Russisch spreek en de plaatsnamen zelfs niet kan lezen, maar ze bleven een boos gezicht opzetten. Hij haalde wat samoni's boven waarmee hij onsubtiel duidelijk maakte dat ik er met wat geld wel vanaf zou komen. Hij vroeg 50, ik gaf hem 20 (=3euro) en plots waren ze erg vriendelijk! Toch een categorie apart die mannen.

Door de lichte maagproblemen niet echt ver geraakt. Tegen het eind van de dag hielp ik met een autoband te herstellen. Ironisch genoeg had ik 200m verder zelf een platte band! De auto passeerde na een tijd, de fiets ging in de koffer en we reden een km verder naar hun dorp waar ik bij hen kon blijven slapen. De dochter sprak goed Engels en het waren grappige en behulpzame mannen. We herstelden alle 3 (ik had nog 2 platte reserve banden) de binnenbanden.

's Ochtends het typische ontbijt in Centraal Azie met thee en melk gemengd waarin het oude brood in word gelegd. Na een tijd begon het redelijk hard te sneeuwen. Ik deed mijn donzen vest, regenjas en skihandschoenen aan alleen maar om te beseffen dat dat veel te warm was. Het stopte ook al snel met sneeuwen, maar dat beloofde.

Redelijk wat mensen hadden medelijden met die fietser in zijn korte broek en velen nodigden me uit voor de thee. Ik wimpelde de verzoeken echter af, omdat ik zo tegen de middag in Jelandi kon toekomen. Een plaatsje bekend voor zijn warmwaterbronnen. Na Jelandi gaat het niet meer onder de 3800 m dus moest ik hier wat langer blijven om te acclimatiseren. Erg vond ik dat niet want het bad was zalig. Zeker als je zo uit de koude komt.

Ik was klaar voor de klim naar 4200 m. De laatste 4 km van die klim waren onverhard en gelukkig waren er redelijk wat camions die de sneeuw compact maakten. De sneeuwruimer nodigde me binnen voor thee en brood en zo kon de klim niet slecht gaan. Ik kwam boven in mijn t-shirt, maar daarna gingen de lagen snel terug aan. De weg nestelde zich prachtig tussen de Pamirs en was nog eens onverhard. Later nog een klim naar 4300 om dan af te dalen richting Alichur. De zon was echter al een tijd onder en in de afdaling schreeuwde ik het uit van de kou. Ik had nogtans alles aan, maar tegen de wind had ik geen kans. Een chauffeur vertelde me dat het nog 30 km was tot Alichur en ik wou er echt geraken. De warme kachel en een slaapplaats binnen waren veel te aanlokkelijk. Het zouden wel de moeilijkste 100 km ooit worden. Na de 1e bocht zag ik echter een huis en nooit had ik meer gastvrijheid nodig dan toen. Het was geen probleem en ik werd naast de kachel gezet. Tot mijn verrassing waren er nog twee andere fietsers, een Spaans-Engels koppel. We kregen thee en een heerlijke maaltijd.

De 30 km tot Alichur bleken er 15, maar het was genoeg om mijn voeten reeds te doen bevriezen. Een sympathieke jongeman nam me mee en ik kon me terug opwarmen in hun huis.

Na Alichur was er niets en ook amper verkeer. De stilte op het plateau was adembenemend. Windstil, geen dieren, geen auto's, gewoon absolute stilte. Soms hield ik eens halt puur om ervan te genieten. Ik kan me niet inbeelden dit met een auto of bus te verkennen. Het plateau slingerde zig tussen de giganten door en voor het eerst in een lange tijd waren het nog eens gemakkelijke km's.

Ik at bij een soort van theehuis uitgebaat door een moeder met 2 zieke kinderen. Ik kreeg o.a. lekkere yakyoghurt en betaalde dubbel (ong. 2eur). Ze kon er voor elk van haar kinderen een vest mee kopen.

Deze keer stelde een +4000 m hoge pas niets voor en erna was er een "hotel". Niet de beste plaats en veel te duur (9 USD), maar ik zat toch binnen. Gelukkig was het niet ver naar Murgab, want ik was blut.

Het was een 45 km afdaling naar Murgab. Best, want het "hotel" had me half vergiftigd. In Murgab wat gebasket aan een school en een Spaanse fotograaf ontmoet. We praatten lang en ik wisselde nog geld. Er was geen internet, want de elektriciteit was uitgevallen.

Het vervolg hou ik voor een volgend blogbericht.

Wouter