Dushanbe Khorog (deel 2)

Ik fietste nog 30 km verder en vroeg water aan een restaurant. Ik bleef er plakken, omdat ze me eten en een slaapplaats aanboden. De 'baas' van de regio was er ook, maar die was zo straalbezopen dat het zielig was. Het was dan uiteindelijk ook niet zo aangenaam en ik moest me boos maken omdat ik geen vodka wou drinken. In de ochtend bleek dat ik moest betalen, dus het was niet zo'n goede beslissing geweest om te blijven.

Een machtig moment deed zich nog voor toen ik pas na 20 km de Afghaanse grens gevolgd te hebben, besefte dat het Afghanistan is! Aan de ene kant is een deftige weg en aan de andere hebben ze moeite een ezelpad te bouwen. In het ene land is er vrede en in het ander een oorlog. De soort situatie waarbij je wenst dat je aan de andere kant van de rivier geboren bent. Hier draaide ik ook de lens op een of andere manier terug op de juiste plaats. Wat een opluchting...

Naar Khorog was het 250 km licht omhoog. Het ging trager dan ik wou, maar hoorde later dat dat normaal is als je van 3250 m naar 1300 m afdaalt. Ik geraakte dan ook niet in het geplande dorp. Een erg dapper meisje kwam naar me toe en schudde zelfs mijn hand. Ze nodigde me uit voor de thee en ik kon er ook blijven slapen. 's Ochtends was ze echter ook dapper genoeg om geld te vragen. Best spijtig want daarna vroeg ik aan echt gastvrije mensen of ik moest betalen. Ik denk dat de mensen gewend zijn geraakt aan de toeristen en dan veranderd er heel wat in hun gedrag.

De volgende dag wou ik dicht bij Khorog geraken om zo een overnachting in 'the Pamir Lodge'  uit te sparen. Toen ik de afstand vroeg verwezen ze me door naar een Engelssprekend vrouwtje. Bleek dat zij voor alle toeristen zorgde. Toch maar even gevraagd of ik moest betalen. Erg spijtig eigenlijk want later kwam ik erachter dat ze erg arm was en moeite had om het huis af te werken. Ik mocht binnen slapen en zij ging bij haar buur slapen. Best bizar om een vreemde in je huis te laten en jezelf buiten te sluiten. Wat een prachtmens!

Ik kwam tegen de middag in Khorog toe en vond de pamir lodge redelijk gemakkelijk. Het plan was om de volgende dag te vertrekken, maar ik ontmoette er een fietsend Engels koppel, Kate en Ant, die zo sympathiek waren dat ik er extra dag bleef. Ze hadden niet echt geschikte winterkledij bij en ik maakte er mijn missie van om hen goede handschoenen en schoenen te vinden. Ik kreeg ongevraagd de hulp van een ietwat krankzinnige vrouw en samen vonden we perfect wat ze nodig hadden. Alle internetcafes afgelopen, maar overal was wel een probleem. Het lukte dan uiteindelijk toch, maar plots viel alles uit... Ach ja, ik maak het nu goed.

De rest van de tijd ging naar eten inslaan en plannen, maar vooral verhalen uitwisselen met Kate, Ant en de ondertussen ook gearriveerde Jill en Lee. Ik vertrok een dag eerder dan hen en misschien zie ik hen terug in Kashgar.

Nu op naar Kyrgystan. Het belooft nog een fantastische rit te worden.

Wouter