China: waar afstand geredefinieerd wordt.
Khashgar - Ruoqiang
Het schrijven van het artikel voor de reiskrant duurde wat langer dan
verwacht en ik bleef dan ook wat langer in Kashgar. Net voor ik wou
vertrekken, had ik nog een probleem met de voorrem en ik moest dan ook
eerst nog de fietsenwinkel opzoeken om een tijdelijke oplossing te
voorzien. Zo vertrok ik 2 en een halve dag later dan Craig en hem
inhalen zou moeilijk worden.
Ik verliet Kashgar uiteindelijk om 12u30 en deed nog 120 km. Dat kwam
vooral door de uitstekende, nieuwe autostrade. Voor het normale
verkeer was die nog gesloten en zo kon ik genieten van 100 km
verkeersloze autostrade. Best bizar in een land met meer dan een
miljard mensen. De baan ontweek echter de dorpen en zo zag ik niet
veel. Tegen de avond zat ik op de Highway 315 die me helemaal naar
Xining zou brengen, 3.000 km verder. China: waar afstand
geredefinieerd wordt.
Plots zag ik een auto een wel heel spectaculaire bocht nemen, maar
toen ik een stofwolk zag opstijgen, wist ik dat het niet de bedoeling
was. Het accident gebeurde zo'n 200 m voor en ik snelde erheen. Een
andere auto was al gestopt en belde en ambulance. Ik troostte het
zoontje, want de moeder was duidelijk in schok. Daarna ontsmette ik
mijn handen om een snijwonde in het gezicht van de man te verzorgen.
Gelukkig kwamen ze er allemaal zonder zware verwondingen vanaf. Ik
fietste wat verder en zette m'n tentje in "the middle of nowhere".
's Nachts moest ik overgeven. Ik steek het op de druiven, omdat ik
niet genoeg water bij had om die goed te wassen. Het fietsen ging dan
ook niet goed en na een tijdje een auto kunnen stoppen die me 130 km
verder bracht. In Yecheng nog eens moeten overgeven. Het was dus
serieuzer dan anders. In de namiddag was ik nog lang bezig met een
nieuwe lift te verzilveren, maar dat bracht niets op. Daar veel tijd
mee verloren. Besefte dat het fietsen nog zo erg niet was. Een
Afrikaans muziekje stond op en de gedachten gingen naar vzw Mundoes!.
Opnieuw in the middle of nowhere gekampeerd. Deze keer geen ongeval.
De volgende dag ging het nog steeds traag. Ik was in een voortdurend
dilemma of ik zou fietsen of liften. Uiteindelijk besliste ik dat ik
mijn tijd niet zou spenderen aan een 1500 km lange woestijn die niet
eens interessant was. Ik zou die tijd veel liever in Zuidoost-Azie of
Indonesie doorbrengen. Charlotte liet een spaak springen en stemde
daarmee in met het besluit. Met Charlotte op haar kop ging het wat
gemakkelijker om een lift te pakken te krijgen, maar ik kon het wiel
toch nog herstellen eer een jeep me naar de volgende stad wou voeren.
Het was een Land Cruiser Prado die eerst voorbij gesneld was, maar op
zijn stappen terugkeerde. Het was de ultieme droomlift en we gingen
aan 120 km/h. Hij bracht me in 1 stuk naar Moyan en daar van een
pasta'tje genoten voor 40 eurocent. Ik reed nog een goed stuk richting
Hotan en vond dan een familie. Na een tijd kreeg ik de deur gewezen,
maar ik kon toch nog hun sympathie inwinnen. Ik kreeg nog heerlijke
pasta's en had zo een stevig ontbijt. Het duurde deze keer wat langer
om met iemand mee te rijden en fietste zo 40 km uit Hotan. Dan nam een
vrachtwagen me mee naar Chira, 70 km veder. Dit was dan wel weer een
mooi stuk met veel kamelen en voor de verandering liep de weg echt
door de woestijn en niet door het oasegebied. Het was dus een slechte
timing.
Daarna nog 50 km gefietst en zowaar het fietsen herontdekt. Niet dat
er toen veel te zien was, maar ik hou nu eenmaal van het contact met
de weg. Na wat zoeken kon ik bij een familie blijven. Het bleken erg
arme mensen. We aten thee en brood als avondmaal, maar dat vond ik
niet erg. Ik was blij dat ik mensen had gevonden die het tegendeel
bewezen van wat ik begon te geloven. Namelijk dat ze hier totaal niet
gastvrij waren. Het duurde hier alleszins langer om een slaapplaats te
vinden dan voorheen.
Ik fietste de laatste 30 km naar Yutian, lunchte er en twijfelde sterk
om de bus te nemen naar Qiemo, 400 km verder. Met 13 euro best
redelijk, maar ik zou er later spijt van krijgen. De bus of trein
nemen door de woestijn was voor mij te rechtoe, rechtaan. In de stad
vroeg ik aan enkele mensen of ze me wilden meenemen, maar ze vroegen
erg veel geld (meer dan de bus). Ik fietste de stad uit en ontmoette
een Canadese motorrijder die zei dat het tot Ruoqiang (750 km verder)
echt saai was. Ik zou beter liften of een bus nemen. Voor dat laatste
was het al te laat, maar na een tijd vond ik een postbus die me gratis
naar Niya, 120 km verder, bracht. Ik fietste uit de stad en kon bij
een grootmoeder en kleindochter blijven. 's Nachts kreeg ik zware
maagproblemen en moest opnieuw overgeven. Dat mocht nu stilletjes aan
wel gedaan zijn...
Ik probeerde te fietsen, maar na 20 km ging het al niet meer zo vlot.
Er was amper verkeer op de 350 km lange baan tussen Niya en Qiemo,
maar ik had maar 1 goede nodig. Ik had geluk: een pick-up stopte en
bracht me helemaal naar Qiemo. Het was een goede beslissing, want er
was niet te zien. De Chinezen zijn ook in een hopeloze strijd om te
verhinderen dat je denkt dat je in de woestijn zit. Zo planten ze
overal dikke rijen bomen die het zicht verhinderen. Als er geen bomen
zijn, zijn er nog altijd de 4 electriciteitskabels, de verhoogde baan
en een moeilijk te omschrijven oasegebied pm dat te verhinderen.
In Qiemo geen nieuwe lift meer gevonden, maar dat was niet erg
aangezien het al een succesdag was. Opnieuw vond ik een gastvrij
gezin.
De volgende dag pas na 3u fietsen terug in de woestijn gekomen en daar
was het gemakkelijker om een lift te pakken te krijgen. Opnieuw 135 km
verder en na nog wat gefietst te hebben in het niets gekampeerd.
Het was 's nachts serieus afgekoeld en de eieren maakten me dat
duidelijk. Die bleven namelijk in hun vorm nadat ik de schaal brak!
Deze ochtend vond ik na een uurtje een laatste lift naar Ruoqiang wat
nog 70 km was. Nu op zoek naar eten en alles wat ik nodig heb om klaar
te zijn om opnieuw de bergen in te trekken. De weg stijgt van 500 m
naar 3800 m, dus dat wordt plezant!
Tot Xining, 1600 km verder.
Wouter
