Ban Laem - Langkawi
De ketting werd geolied, het stuur werd gegrepen en het rubber de baan opgestuurd. Tranen probeerden zich een weg te banen, maar ik kon ze geen vrij spel laten. Niet toen ik nog in het dorp was. Iedereen in het dorp liet me nog een fantastische, welgemeende goedemorgen horen, onwetend dat het hun laatste was. Ik ging ze echt missen en dat besefte ik pas toen ik hen de rug toekeerde.
Het reizen wende snel en ik besefte dat er verder op weg me nog meer geluk opwachtte. Dichtbij Trang werd een grot hoog aangeprezen en de foto was veelbelovend. Het ommetje leidde me van de grote baan en naar een Buddhistisch klooster naast de grot. Zonder aarzelen werd me een kamer gegeven van waaruit ik de aapjes kon horen krijsen. Later gingen we ze nog voederen en ik was jaloers op hun klimtechnieken.
Aangezien de monnikken van aalmoezen afhankelijk zijn om te overleven, brengt een familie elke ochtend een uitgebreid ontbijt. In de ruil daarvoor houden ze samen met een monnik een gebed. Ik kon ervan meegenieten, maar moest wachten tot zij voldaan waren. De restjes waren gelukkig nog meer dan genoeg. Een monnik toonde me trots zijn paspoort met visa van India, Nepal en Bhutan. Zijn Engels was niet perfect en hij had dan ook wat moeite om uit te leggen waarom hij zoveel reisde. Hij wou veel van de wereld zien om nieuwe indrukken op te doen en een rijker persoon te worden. Hij wees naar zijn hart. Ik verstond hem.
Een jonge monnik was zo behulpzaam om me heelhuids door de grot te leiden. Aan de andere kant ervan was ik verrast door het zien van een grote buddha, starend over de omgeving.
Het is heel makkelijk om tijd te doden, maar soms heel moeilijk om afstand te overbruggen. Zo ook het laatste stuk in Thailand. Alhoewel ik nu dichter bij de westkust kwam, had een grote baan met best veel verkeer de toon geslagen.
De gastvrijheid bleef en ik kon deze keer mijn verhaal delen met een Thais gezin waarvan de zoon een leven had opgebouwd in Australie. We praten lang over mijn reis en ik had er een adres bij in Australie.
Ze gaven me het advies om naar de Tam Phu Pha Phet te gaan, een reusachtige grot. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen bleek dat het 40 km van de weg was en het begon te gieten, werd het plan afgelast. Dat was echter buiten de rekening van een vrouw die zich afvroeg waar ik vandaan kwam en waar ik naartoe ging. Uiteindelijk bracht haar broer ons ernaar toe en Charlotte kon ik de laadbak. Slapen kon ik in een leegstaand restaurant en de volgende ochtend was ik als eerste in de grot.
Wow. Reusachtige stalagmieten kwamen op me af en de grootte van de grot was geweldig intimiderend. Het was gewoon te veel. Ik vond er geen houtvast en moest buiten terug op adem komen, niet gelovend wat ik net gezien had. Ik was er uiteindelijk drie uur en zag zelfs de rivier die in de eeuwen de grot had uitgehold. Een kleine slang maakte zich nog uit de voeten.
Ik fietste stevig door, maar om op tijd Thailand te verlaten moest ik wat liften. De broer moest naar de stad dichtbij de Maleisische grens en zo geraakte ik 5 min voordat de grens gesloten was uit Thailand. Het plan om er 15 dagen te zijn, was uitgelopen tot een maand en ik had er elke minuut van gebruikt. Zegt veel over mijn impressie van Thailand.
Ik reed de grens over en vond een slaapplaats naast de moskee in het eerste dorp. Schoenen af en met “asalam aleykum” ging ik de moskee binnen. Een man vroeg of ik moslim was wat ik een vreemde vraag vond aangezien ze normaal erg behulpzaam zijn, ongeacht religie. Een man reed me rond op zijn scooter en kocht me wat broodjes. Ik zette de binnentent uiteindelijk op onder een afdak en vriendelijke jongens brachten me nog een maaltijd. Ze waren ongeveer 11 jaar, maar hun Engels was echt al goed en sommigen leerden zelfs Chinees. Mijn eerste indruk van Maleisie was dan ook dat het best een ontwikkeld land was.
Ik werd op lunch getrakteerd in het havenstadje vanwaar ik een ferry nam naar Langkawi eiland. Ik vond een goed guesthouse en ontmoette fantastische mensen. Zo ging ik lunchen met een 70-jarige Britse man en we praten zo lang dat het reeds tijd was voor avondeten!
Tijd voor wat actie. Ik wandelde/ klom naar een van de hoogste bergen van het eiland en zag er alles. Ik kon elk strand onderscheiden en tot de stad, 50 km verder, zien. Mijn plan was eigenlijk om rond het eiland te fietsen, maar toen ik daar stond, vond ik dat ik alles gezien had en zette dan ook een dag vroeger opnieuw voet aan wal.