Banlaem homestay
Ik plande om er 1 nacht te blijven en de volgende ochtend vroeg te vertrekken om zo Thailand in een menselijk tempo (mijn visum was nog 4 dagen geldig met 400 km te gaan) te kunnen rijden. Dat zou nu toch wel even anders uitdraaien...
Ik vertelde de lokale vissers zoveel ik kon over mijn reis, maar gelukkig kwam Mr. Santi, een jongeman die marketing had gestudeerd en dus goed Engels sprak, me verder helpen. Ze vertelden me over de ambities om een homestay op te richten en om hun levenstijl met toeristen te delen. Ze boden me aan om de volgende ochtend voor zonsopgang mee op zee te gaan om te zien hoe het vissen in een typische longboat eraan toe gaat. Zo’n aanbod sloeg ik natuurlijk niet af en ik zou daarna nog altijd een pak kilometers kunnen doen.
Mr. Taksin, de eigenaar van de homestay liet me in zijn bed slapen en een muggennet moest de bloedzoekende monstertjes op een afstand houden. Het was nog donker toen ik opgeroepen werd, maar het zou het allemaal waard worden. Terwijl we de mangrove uitvaren zien we vele vliegende vissen die hun uit de voeten proberen te maken. Geleidelijk komen we dichter bij de zee en de vele vogels schrikken op en vliegen weg. Eenmaal op zee gaan we richting een boot die de vangst aan het binnenhalen is en we nemen een kijkje. Verbaasd en verstomd aanschouw ik alle vreemde zeewezentjes die ik nog nooit eerder gezien heb. “Watch out!”, klinkt het. Als je door deze vin geprikt wordt, ga je dood. M’n gedachten gaan naar diegene die het heeft moeten ondervinden, maar ik ben ook echt wel onder de indruk van hun wijsheid en kennis van de zee. We doen nog een hele toer en ik kom in de gelegenheid om unieke foto’s te maken met als werkterrein een rustige zee met een net opkomende zon en zicht op longboats met een bende zeemeeuwen achter hen zoekend om een ontbijt. Als dat nog niet genoeg is speelt het schouwspel zich af tegen het panorama van de bergformatie een 25-tal km inland dat in een silhouet van groen mangrovebos gehuld is. “You are very lucky!” roept Santi me toe. “Yes I am, yes I am...” We keren tegen 10 uur terug en met een prachtige nieuwe ervaring probeer ik me al balancerend een weg terug te banen over de losliggende planken over de modder.
Mr. Santi brengt me op de scooter naar de volgende plaats waar ik mijn ogen zou uitkijken. Elke dag komen een 100-tal mannen samen om hun Krong Wua Juk vogels met elkaar te laten strijden. Even spectaculair als dat hanangevecht in Noord-Vietnam zal het wel niet worden aangezien het om een fluitwedstrijd gaat. Zoiets als de vinkensport bij ons dus. Het grote verschil is echter dat dit echt wel deel is van hun cultuur en iedereen neemt er dan ook aan deel. Het gaat als volgt in zijn werk: een oude man regelt de tijd door een teiltje te laten zinken in een emmer water en zo krijgen de vogels ongevver 30 seconden om hun beste beentje voor te zetten. Een aantal mannen tellen hoeveel keer de vogel fluit en toont op een heel dramatieke manier de score met zijn vingers. Er is wat geld, maar vooral erkenning, te verdienen dus doen de eigenaars er alles aan om hun vogel te laten fluiten. Mr. Taksin ging af als een flater toen zijn vogel er maar 1 “suskewiet” uitkreeg.
Hij was dan ook wat stiller als normaal, maar zijn kookkunsten had hij nog niet verloren. Samen knutselden we een overheerlijke lunch in elkaar met kreeften, krabben, garnalen,... Ondertussen heb ik ook met Taksin afgesproken dat ik hen zal helpen met het opstarten van de homestay in ruil voor eten en een slaapplaats. Mr. Santi toonde me in de namiddag het dorp en overal werd ik hartelijk onthaald. Met een kleine basis Thai was ik direct geliefd en het voelde allemaal zo geod aan. We passeerden de school en Mr. Manqsud, de hoofdleraar van een Islamitische basisschool, vroeg me of ik niet wat wou lesgeven. Ik zou erover nadenken, maar dacht gelijk dat een vuurdoop in het lesgeven geen kwaad kon.
Terug in het haventje bij de homestay kon ik uren verdrijven met het bekijken van alle vangsten die binnenkwamen en vaak merkten ze mijn vragende blik op. Zo werden er heel wat zeevruchten en krabben op een houtvuurtje te bakken gelegd. Tegen de avond werd er met speciale werpnetten nog gevist in een vijver dichtbij de homestay. De kleintjes worden terug gegooid en de grote worden bereid voor het avondmaal.
Nooit eerder maakte ik zoveel plezier met de plaatselijke bevoling znder de taal te spreken. Teveel plezier alleszins om te vertrekken en ik besloot om mijn visaprobleem op te lossen met een visa-run.
Komende van Centraal Azie en China is het moeilijk te geloven dat het lukt, maar een “visa-run” is in feite een loopje nemen met de papierwinkel. Letterlijk, aangezien je in een buurland ziet te geraken om vervolgens twee minuten later Thailand terug binnen te komen en een nieuwe stempel krijgt voor 15 dagen. Zo’n stempel dat als geldig verblijfsbewijs dient wordt ook wel “visa-waiver” genoemd. Het voordeel van in Belgie te wonen komt hier van pas aangezien er geen diplomatieke spanningen zijn.
Ik plande te liften, maar de 400 km rit in een minibus met airco kostte 5 euro en ik kon ondertussen alle inhoud schrijven voor de website die ik wou maken voor het visserdorp. Santi liet de school weten dat ik hen wou helpen.
Met lange broek, gesloten schoenen en een hemd tot boven toegeknoopt was het wat zweten, maar ik was al blij dat ik geen hoofddoek aanmoest. De kinderen onthaalden me zeer hartelijk en ik kreeg de kans om me in een klas voor te stellen. Ik was er niet de eerste buitenlander dus waren ze niet te verlegen om allerlei vragen te stellen. Na nog een tekstje met hen te lezen zat het erop voor de dag en ik kon verder gebruik maken van hun internet om de website te maken. Tegen het einde van de dag zag die er al best goed uit en ik kon tevreden terugkeren naar de homestay.
De vissers, die ondertussen reeds vrienden werden, waren altijd wel in voor een wedstrijdje armworstelen en hadden erg veel aandacht om te luisteren naar de verbeteringen die ik opmerkte. Vaak gingen ze er zo in op dat het in een opgewonden rollercoaster van Thaise woorden eindigde. Ik kon er dan uiteraard niet veel van verstaan, maar was erg te spreken over hoe ze wilden werken om alles te verbeteren en hoe ze daar mijn hulp na een tijd niet meer voor nodig zouden hebben. Het project had potentieel, veel potentieel en ik vond het zelf ook super spannend. Net zoals een kindje dat net een stuk nieuw speelgoed heeft gekregen en niet kan wachten om er mee te spelen.
Voor mij werd het een ommekeer in de manier van reizen. Waar ik voorheen elke dag goed wou opschieten en me schuldig voelde als ik bv. me overslapen had, haaalde ik nu mijn zware voet van het pedaal om met veel initiatief zoveel mogelijk verschillende ervaringen op te doen. Zo leerde ik er met een manuele scooter rijden en een vis kuisen. Dat laatste is wel wat wennen aangezien het arme beest pas de genadeslag krijgt nadat alle schubben en vinnen eraf zijn.
In de school werd het al snel duidelijk dat ik niet de grootste hulp kon zijn aangezien de leerkrachten erg bekwaam waren en ik wat overbodig was. In de laatste twee dagen voor het weekend werd ik welgeteld 1 uur in een klas gehaald, maar ik liet het niet aan mijn hart komen aangezien ik nog een pak werk had om de website en facebook-pagina af te werken. Later maakte ik nog een brochure en folder. Toen Mr. Taksin dat laatste zag, vond hij geen woorden en bedankte wel duizend maal. Meer heb k niet nodig.
De school bood me wel telkens een fantastische lunch aan en zelfs een slaaplaats in de nieuwe “creative hut”. Al dat en ongelimiteerde internettoegang voor twee uurtjes “les” te geven is niet slecht betaald, vond ik. In het weekend trok in terug in bij Mr. Taksin om meer tussen de vissers en vrienden te zijn. Zo werd ik ook naar de Thai-box training gebracht. Na een ridicule hoeveelheid foto’s geschoten te hebben, vroegen ze of ik niet wat zelf wou uitproberen. Na al het stilzitten kon ik wel wat fysieke trainig gebruiken en al snel stond ik in het zweet. Het is namelijk zeer intens en met de trainer zo voor je wil je je van de beste kant laten zien. De jongens beginnen als ze 7 jaar zijn en trainen 2 uur per dag intensief, 6 dagen per week. Hoe klein ze ook waren, ik had niet graag zo’n 12-jarig jochie tegenover me gehad in de ring. Wat een vastberadenheid. Ze waren uiteindelijk erg verheugd met mijn bezoek en ik was meer dan welkom om nog eens terug te komen. Alhoewel ik er niets van kon, vond ik het enorm leuk en ik wou een basis Thai-box kennen eer ik het dorp verliet.
In het weekend werd een vergadering georganiseerd met alle leden van de Ban Laem homestay organisatie en ik werd verrast met een professionalisme dat ik nooit had durven hopen. Het bezit van de homestay was verdeeld onder een rijkere zakenman die 50% bezat en 7 andereen die de rest deelden. Zo zouden ook alle investeringen niet van dezelfde persoon moeten komen en waren ze erop gebrand dat het een succes zou worden. Op het einde van de vergadering luidde het: “we bouwen een nieuw, 2-verdieps gebouw en beginnen volgende week”. Mij plannen om te vertrekken werden nog wat opgeborgen en ik keek er enorm naar uit om mee te helpen aan de bouw ervan.
Met een lichte frustratie werd de zondag overwonnen (ook hier doen ze niets op de 7e dag), maar spoedig kwam er schot in de zaken. Materialen werden verzameld en de oom van Mr. Taksin was als timmerman de perfecte persoon om op terug te vallen voor het ontwerp. Ik probeerde een plan te tekenen, maar al snel had ik door dat er hier wat anders gewerkt werd. Met wat mannen staken we lange boomstronken door het dak en na 2 dagen stond er een ruwbouw dat klaar was om een dak te krijgen. Echt veel kon ik niet meehelpen aan de constructie ervan, omdat het veel vaardigheden vroeg om op een onstabiele balk te balanceren en tergelijk de boomstronken samen te timmeren. Ik genoot ervan om hen bezig te zien, maar ik voelde het aankomen dat het stilaan tijd was om te vertrekken. Dat zou ik wel pas doen als ik zeker was dat mijn moeite niet voor niets was geweest.
De Thai box ging beter en beter en ik kreeg meer en meer respect van de mede boksers. Ik liep naar de boksclub en terug en liet Mr. Taksin (een oud-kampioen, nu tegen de 40) me advies geven en aanmoedigen. Ik verdiende er zelfs 100 Baht (2.5 euro) mee van een dame die normaal betaalt om Thai box shows te zien. Het was allemaal enorm ludiek en ik was blij dat ik een tijd niet fietste en even op dezelfde plaats bleef.
Zo werd ik echt geaccepteerd in de moslimgemeenschap en ik belandde al vaak eens in een gebed. Met een aantal tips deed ik niets meer verkeerd en hoe oncomfortabel ik me ook voelde, ik was geaccepteerd en dat was fantastisch. Oudere mannen zagen me als hun zoon en iedereen wou me wel eens meenemen om hun huis te laten tonen.
Santi had een ontmoeting geregeld met de gouverneur van de provincie en hij was laaiend enthousiast. Zo zou hij ons helpen met de publiciteit en zou het dichtsbijzijnde strand opgekuist worden. Toen we dat aan het bekijken waren, passeerden er twee andere fietsers. Het bleken Andreas en Johanna, een Duits koppel dat in een jaar tijd hun weg had gemaakt van Duitsland naar Thailand en ze planden rond de wereld te gaan (www.cycle-the-world.de). Ik nodigde hen uit om naar de homestay te komen en de volgende dag mee op zee te gaan. “Klinkt goed!” Ook zij gaven veel advies over de nodige verbeteringen en als gepassioneerd fotograaf kreeg ik veel tips van Andreas. De volgende ochtend speelden de wolken opnieuw met de zonsopgang als stofdeeltjes op de lens van een projector.
Op de laatste avond gingen we met een aantal gaan vissen in de hoop om veel krabben en grote schelpen te vangen. Dat werden echter zeekomkommers en afval, maar het was toch nog een geslaagde barbeque al was ik nog steeds niet gewend geraakt aan het pikante eten. Ik toonde hen een selectie van mijn foto’s en ging met iedereen op de foto. Voor de laatste keer bewonderde ik de honderden vuurvliegjes die de mangrovestruiken deden oplichten.
Het gevoel dat ik had toen ik vertrok, was bijna hetzelfde als toen ik meer dan 8 maanden geleden in Brugge vertrok. Ik beloofde hen dat ik nog eens zou terugkomen en ondertussen contact zou houden met hen om de vorderingen wat op te volgen.